Title: พี่เลี้ยงจำเป็น ตอนที่ 7
Couple: KhunWoo
Writer: ilovekw
Rate : PG
Gente : romantic
นี่คือฟิคที่เกิดจากจินตนาการของไรทเตอร์ enjoy reading ^^
ห้าทุ่ม หม่าม๊า กับปะป๊าของอูยองเพิ่งจะกลับบ้าน ทั้งสองคนเดินเข้าไปหอมแก้มลูกชายที่นอนหลับอยู่ในห้องคนละฟอดสองฟอดให้หายเหนื่อย แล้วก็เดินออกมาเงียบๆ
“หม่าม๊า~~~~ปะป๊า~~” เสียงออดอ้อนดังขึ้น
คนเป็นพ่อกับแม่ถึงกับต้องหันมามองก้อนกลมๆที่นอนห่มผ้าอยู่บนเตียง เสียงที่เอ่ยเรียกเมื่อสักครู่ สดใส ไม่เหมือนกับคนนอนละเมอเรียก
อูยองรีบดีดตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งทันที ก็อูยองตั้งใจว่าจะบอกอะไรบางอย่างกับปะป๊า หม่าม๊านี่นา อูยองก็เลยรู้สึกตัวตอนที่ป๊ากับม๊าหอมแก้ม
คนเป็นแม่เดินไปเปิดโคมไฟที่อยู่หัวเตียง ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆลูกชายตัวน้อย มีพ่อนั่งอยู่ข้างๆด้วยเหมือนกัน
“เรียกม๊ากับป๊าเสียงใสเลย หนูตื่นมาทำไมครับเนี้ย”
“อูยองมีอะไรจะบอกหม่าม๊ากับปะป๊าฮะ”
“หืม? เรื่องด่วนเลยเหรอลูก หนูถึงได้ตื่นมาตอนดึกๆแบบนึ้”
อูยองรีบพยักหน้าให้ทันที
“หม่าม๊า ปะป๊าฮะ นิคคุณบอกว่าให้อูยองไปอยู่บ้านด้วยตอนที่หม่าม๊ากะปะป๊าไปประชุมที่ต่างประเทศฮะ” เสียงสดใสเอ่ยบอกอย่างชัดถ้อยชัดคำ พร้อมกับฉีกยิ้มเพื่อออดอ้อนป๊ากับม๊า
“ไม่ได้นะลูก หม่าม๊าไม่ให้ไป” คนเป็นแม่รีบขัดทันที แค่อูยองไปรบกวนให้นิชคุณดูแล ตอนไปเที่ยวฮาวาย แม่ก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว นี่ยังจะไปอยู่ที่บ้านของคุณนิชคุณเป็นอาทิตย์ ยังไงก็ไม่อนุญาตเด็ดขาด
“ป๊าก็ไม่เห็นด้วย ที่ลูกจะไปอยู่กับคุณนิชคุณเป็นอาทิตย์ๆแบบนั้น คุณนิชคุณเขาก็ต้องทำงาน เหนื่อยจากงานมาแล้ว ป๊าก็ไม่อยากให้เขาต้องมาเหนื่อยกับเด็กดื้อแบบลูกอีกนะอูยอง”
ทั้งสองเสียงปฏิเสธเสริมกันขึ้น ทำเอาอูยองเริ่มเบะขึ้นมาทันที
“ทำไมไม่ได้ละฮะ ก็นิคคุณเป็นคนบอกว่าจะดูแลอูยองเอง”
“หม่าม๊าว่าหนูไปรบกวนคุณนิชคุณเขามากเกินไปแล้วนะครับ ให้คุณนิชคุณเขามีเวลาพักผ่อน มีเวลาส่วนตัวของเขาบ้างนะลูก”
“แต่ว่าอูยองไม่ได้รบกวนนิคคุณนะฮะหม่าม๊า”
“การไปอยู่ด้วย ก็คือการรบกวน ถึงหนูจะบอกว่าหนูไม่ซน แต่ถ้าหนูไปอยู่กับเขา เขาก็ต้องดูแลหนู
อีกอย่างครั้งที่ไปฮาวาย คุณนิชคุณเขาก็ดูแลหนูตลอดทริป ครั้งนี้ก็จะไปรบกวนเวลา ไปอาศัยอยู่บ้านเขา หม่าม๊าว่า อย่าไปกวนเวลาพักผ่อนของคุณนิชคุณเขาเลยเนอะ”
“แต่นิคคุณบอกเองว่าจะดูแลอูยองนี่ฮะหม่าม๊า” อูยองเน้นย้ำเรื่องที่นิชคุณบอกเองว่าจะเป็นคนดูแลเอง ให้หม่าม๊า กับปะป๊าได้ยินอีกครั้ง เผื่อว่าท่านทั้งสองจะเปลี่ยนใจ
“ม๊าไม่อนุญาตครับ ก่อนไปประชุมที่ต่างประเทศ ม๊าจะต้องหาเวลาไปคุยกับคุณนิชคุณสักวัน”
“หม่าม๊าอะ….” อูยองถอนหายในออกมา พร้อมกับทำหน้าเบะใส่คนเป็นแม่
“ดึกแล้ว หนูนอนได้แล้วนะลูก”
“หม่าม๊า กับปะป๊าใจร้ายที่สุดเลย” เสียงที่สดใสเมื่อกี้ดูขุ่นมัวทันทีที่โดนขัดใจ
คนเป็นแม่กับพ่อไม่ได้โต้ตอบอะไร เพียงแค่ดึงผ้าห่มมาห่มให้ลูกชาย แล้วเดินออกจากห้องนอนของอูยองไปเงียบๆ
.
.
.
.
สามวันถัดมา เมื่ออูยองรู้ว่าหม่าม๊าจะไปหานิคคุณ อูยองก็รีบตื่นมาอาบน้ำแต่งตัว และลงไปนั่งรอทานข้าวพร้อม
ปะป๊ากับหม่าม๊าตามปกติ แต่เช้านี้ ดูเหมือนว่าอูยองจะอ้อน และตัวติดหม๊าม๊าอยู่ตลอดเวลา
“วันนี้แต่งตัวแต่เช้าจะไปไหนน่ะเรา?” คนเป็นพ่อเอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็นว่าอูยองแต่งตัวเตรียมจะออกจากบ้านแต่เช้า แต่ลึกๆในใจก็รู้อยู่แล้วว่าอูยองคงจะตามคนเป็นแม่ไปหานิชคุณด้วยแน่ๆ ก็เพราะก่อนหน้านี้เห็นถามกันทุกเช้าว่า หม่าม๊าจะไปหานิคคุณวันไหน
“ปะป๊า~ อูยองจะไปหานิคคุณกับหม่าม๊าฮะ”
“แต่วันนี้หม่าม๊ามีประชุมตอนเช้าก่อนนะครับอูยอง”
“อูยองก็จะไปบริษัทกับหม่าม๊า ปะป๊าก่อนฮะ” ก็ไม่รู้ล่ะ วันนี้อูยองต้องจับตาดูหม่าม๊าให้ดีๆ เพราะเดี๋ยวหม่าม๊าแอบหนีไปคุยกับนิคคุณแค่สองคน
“เหรอครับ แล้วหนูจะอยู่คนเดียวได้เหรอลูก? หนูไม่เบื่อเหรอ?”
“ไม่อยู่คนเดียวฮะหม่าม๊า อูยองก็จะเข้าไปนั่งในห้องประชุมกับหม่าม๊าด้วย” อูยองบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“จริงๆเลยนะเราน่ะ” คนเป็นแม่ได้แต่หัวเราะแล้วส่ายหน้าให้ ก็ไม่รู้ว่าวันนี้ใครจะชนะ ระหว่างแม่ กับลูก
.
.
.
และวันนี้ทั้งวัน อูยองก็ทำอย่างที่บอกไว้จริงๆ เดินตามหม่าม๊าทุกฝีก้าว
จนในที่สุดก็ถึงเวลานัดกับนิชคุณสักที
ณ ร้านอาหารสุดหรูแห่งหนึ่ง ที่คุณแม่ของอูยองได้จองโต๊ะ และนัดกับว่าที่ลูกเขย เอ้ย กับนิชคุณไว้ที่นี่ อูยองนั่งอยู่ข้างๆคนเป็นแม่ ละกำลังตั้งอกตั้งใจดูเมนูอาหารให้ตัวเอง ให้หม่าม๊า และสั่งให้นิคคุณด้วย
“สวัสดีครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ผมมาช้า เพราะผมติดประชุมครับ” เสียงทุ้มเอ่ย พร้อมกับก้มหัวให้กับคุณแม่ของอูยอง
แม่ของอูยองยิ้มรับ ก่อนจะเอ่ย “สวัสดีค่ะ เชิญนั่งก่อนสิคะคุณนิชคุณ”
บทสนทนาดูเป็นทางการ เพราะนิชคุณคือลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท
“ขอบคุณครับคุณท่าน”
“คุณนิชคุณ เรียกคุณน้าเฉยๆก็ได้ค่ะ” แม่ของอูยองยิ้มให้อย่างอบอุ่น
นิชคุณยิ้มรับ “ครับคุณน้า เรียกผมคุณเฉยๆก็ได้ครับ”
พออูยองนั่งฟังผู้ใหญ่ทักทายกันจบ ตัวเองก็รีบลุกขึ้นและไปนั่งลงข้างๆนิชคุณ มือเล็กเกาะแขนนิชคุณไว้แน่น แววตาดูออดอ้อนเหมือนลูกแมวยังไงอย่างงั้น
“นิคคุณฮะ ช่วยคุยกับหม่าม๊าให้หน่อยนะฮะ ว่าให้อูยองไปอยู่กับนิคคุณ” อูยองรีบขอความช่วยเหลือจากนิชคุณทันที ต้องรีบขอก่อนที่หม่าม๊าจะเริ่มประเด็นนั้นขึ้นมาก่อน เริ่มก่อน ย่อมได้เปรียบ
“หื้ม?”
“ก็หม่าม๊าจะไม่ให้อูยองไปนอนกะนิคคุณที่บ้านฮะ” อูยองรีบฟ้องนิชคุณก่อนเลย
“ที่นัดมาวันนี้ น้าก็จะคุยเรื่องนึ้แหละค่ะ ดูเหมือนว่า อูยองจะไปป่วนคุณมากเกินไปรึเปล่าคะ น้าก็เลยไม่อยากให้
อูยองไปรบกวนสักเท่าไหร่ อูยองเองก็ดื้อ และซนอยู่ไม่เบา ไม่รู้ว่าไปป่วนอะไรไว้บ้างแล้ว”
“ไม่ใช่ปัญหาเลยครับคุณน้า อูยองไม่ได้มาป่วนผมเลยครับ”
“เห็นไหมฮะหม่าม๊า อูยองไม่ได้ไปป่วนนิคคุณเลยสักนิดนึง”
อูยองรีบแทรกขึ้น เพราะมีนิคคุณช่วยยืนยันอีกเสียง ว่าอูยองไม่ได้ไปป่วนเลยจริงๆ
นิชคุณยิ้มให้กับเด็กน้อยที่กำลังหาทางทำให้คุณแม่ยอมอนุญาตให้มานอนกับเขา มือหนายกขึ้นไปลูบกลุ่มผมนิ่มของเด็กดื้อเบาๆด้วยความเอ็นดู
“อื้ม อูยองไม่ดื้อ ใช่ไหม?” ตาคมจดจ้องไปที่ดวงตาเรียวใสแป๋ว ที่กำลังมองเขา
“ใช่ฮะนิคคุณ อูยองไม่ใช่เด็กดื้อ ไม่ดื้อจริงๆนะฮะหม่าม๊า”
“ไม่ซนด้วยเนอะ?”
อูยองพยักหน้าหงึกหงัก
“ฮะอูยองไม่ซนเลยสักนิดเดียว”
“ครับ อูยองอยู่กับผม แล้วเป็นเด็กดีครับ เขาจะรู้เวลางานของผม และไม่ป่วนเลยครับ”
คนเป็นแม่พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เพราะกับป๊ากับม๊า อูยองก็ไม่เคยไปทำตัวป่วนตอนที่ทำงานอยู่เหมือนกัน แต่เอ๊ะ????
“อูยองหนูไปหาพี่นิคคุณเขาบ่อยเหรอลูก?”
อูยองเม้มปากแน่น ทันที ก็….อูยองไปหานิคคุณทุกๆวันเลย บอกหม่าม๊าบ้าง แล้วก็มีไปหา
นิคคุณแบบไม่ได้บอกหม่าม๊าด้วย แหะๆ
“ว่ายังไงครับ หนูไปหาพี่นิคคุณทุกวันเลยใช่ไหม?”
“ฮะ…แต่..เอ่อ อูยองไปซื้อของเล่นทุกวัน แล้วก็ แวะไปเล่นกับนิคคุณฮะ”
“หืม?…หนูบอกว่ามาซื้อของเล่นทุกๆวันงั้นเหรอครับลูก”
“ใช่ฮะหม่าม๊า อูยองมาซื้อของเล่นทุกวันเลยฮะ”
“แต่หม่าม๊าไม่เห็นการแจ้งเตือนจากSMSเลยนะครับ ว่าหนูซื้ออะไรไปเท่าไหร่?”
“จริงๆนะฮะหม่าม๊า อูยองไม่ได้โกหกเลยนะฮะ”
“คุณน้าครับ อูยองมาซื้อของเล่นทุกวันจริงครับ ก่อนหน้านี้ ผมให้บัตรVIP Card ของผม ไปให้อูยองใช้ครับ ซึ่งค่าใช้จ่ายในการซื้อของในห้างทั้งหมด ที่อูยองใช้ไป ผมรับผิดชอบทั้งหมดแล้วครับ”
“นิชคุณ ทำแบบนี้น้าว่าเป็นการรบกวนมากเลยนะคะ อูยองเป็นเด็กที่เบื่อของเล่นง่าย มักจะชอบซื้อใหม่อยู่บ่อยๆ น้าว่าคุณเอาบัตรคืนจากอูยองเถอะค่ะ”
อูยองนั่งฟังอยู่ตลอด มือเล็กรีบเปิดกระเป๋าค้นหาบัตรที่นิคคุณให้มา ยื่นคืนให้กับนิคคุณตามที่หม่าม๊าได้เอ่ยออกไป อูยองเริ่มจะเข้าใจแล้วว่า ทำไมนิคคุณถึงบอกว่าใช้แค่บัตรนี้บัตรเดียวก็ซื้อของได้ ก็เพราะว่ามันคือบัตรเครดิตของ
นิคคุณ ที่ยยู่ในรูปแบบบัตรสมาชิก VIP น่ะสิ
“พี่คุณไม่รับคืนครับ ให้อูยองเก็บไว้นะ และใช้ได้ไม่ต้องเกรงใจเลย”
“แต่หม่าม๊าก็อยากให้อูยองเอาบัตรคืนนิคคุณนี่นา ก่อนหน้านี้อูยองใช้รูดซื้อไปซะเยอะเลยฮะ แหะๆ”
“เยอะเหรอครับ แค่นิดหน่อยเอง” นิชคุณเห็นยอดที่อูยองใช้บัตรนั้นซื้อของถูกส่งผ่าน sms อยู่ตลอด เห็นแล้วก็ได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุข เห็นอูยองดูมีความสุขกับการซื้อของเล่น นิชคุณก็มีความสุขด้วย
“ผมไม่รับบัตรคืนจากอูยองนะครับคุณน้า”
“ตามใจคุณนะคะ ถ้าคุณเต็มใจจะให้อูยองใช้ น้าก็จะไม่ขัดน้ำใจของคุณ น้าขอบคุณที่ดูแลดูยองนะคะ ตั้งแต่ตอนที่จอมดื้อหนีไปเที่ยวที่ฮาวายแล้ว แล้วอูยองมาบอกน้าว่า คุณจะรับดูแลอูยองตอนที่น้าไปประชุมที่ต่างประเทศเหรอคะ? หรือว่าอูยองไปงอแงขอไปอยู่ด้วย น้าอยากได้ความจริงจากปากของคุณเอง”
“อูยองไม่ได้งอแงครับ ผมอาสาดูแลอูยองเองครับ เพราะอูยองอยู่บ้านคนเดียวคงจะเหงา ผมเองก็อยู่คนเดียวมาตลอด พอมีอูยองเข้ามาในชีวิต ก็เริ่มจะหายเหงาขึ้นมาแล้วล่ะครับ”
คนเป็นแม่มีตกใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินนิชคุณพูดว่า “มีอูยองเข้ามาในชีวิต”
“ถ้าอย่างงั้น น้าฝากอูยองด้วยนะคะ ถ้าดื้อหรือซน ดุได้เลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“หม่าม๊าอูยองไม่ดื้อฮะ นิคคุณไม่ดุอูยองหรอกฮะ” เสียงใสรีบเอ่ยขึ้นมาขัดทันที ทำเอาทั้งแม่ ทั้งนิชคุณพากันขำออกมา
“ครับคุณน้า ผมว่าผมปราบเด็กดื้อคนนี้อยู่แน่นอนครับ”
“น้าก็เชื่ออย่างงั้นค่ะ” แม่ของอูยองเอ่ยพลางยิ้มให้นิชคุณ “ทานข้าวกันเถอะค่ะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นซะก่อน”
“ครับคุณน้า”
“นิคคุณฮะ” เด็กน้อยที่ถือช้อนกับส้อมอยู่ในมือ กำลังมองนิชคุณด้วยดวงตาที่ใสแป๋ว ราวกับว่ามีเรื่องอะไรอยากจะอ้อนอย่างงั้นน่ะ
“ว่ายังไงครับ?”
“นิคคุณต้องกลับไปทำงานต่อไหมฮะ”
เป็นคำถามที่นิชคุณได้ยินอยู่บ่อยๆ และมักจะทำให้เขายิ้มกับคำถามนี้ทุกครั้ง “ไม่แล้วล่ะครับ”
หลังจากได้คำตอบแล้ว นิชคุณก็ได้เห็นรอยยิ้มที่สดใส จากเด็กน้อยแก้มกลม
“หม่าม๊าฮะ อูยองขออนุญาตพานิคคุณไปเล่นของเล่นที่บ้านได้ไหมฮะ”
คนเป็นแม่ถึงกับต้องขำออกมา เพราะลูกชายของตัวเองจะชวนนิชคุณที่มีอายุ28ปี ไปเล่นของเล่นด้วยกัน?
“อูยอง หนูพูดเหมือนพี่เขาอายุรุ่นราวคราวเดียวกับหนูเลยนะลูก หนูถามพี่นิคคุณของหนูก่อนสิครับ ว่าอยากจะไปเล่นของเล่นกับเด็กดื้อไหม”
“นิคคุณไปเล่นของเล่นกับอูยองไหมฮะ อูยองจะเปิดแผ่นเสียงให้นิคคุณฟังด้วยนะฮะ ”
เรื่องเล่นของเล่น เขาไม่ถนัด แต่อูยองมีข้อเสนอเชิญชวนดูเหมือนอยากให้เขาไปเล่นที่บ้านด้วยมากๆ ถ้าเขาปฏิเสธ ก็คงจะได้เห็นเด็กน้อยบางคนร้องไห้ฟ้องหม่าม๊าแน่นอน
“ไปสิครับ พี่คุณเองก็อยากรู้เหมือนกันว่า แผ่นเสียงที่ว่า มันจะเสียงดีขนาดไหน”
.
.
.
.
ทันทีที่นิชคุณเดินตามอูยองมาถึงที่ห้องนอนส่วนตัว อูยองก็รีบวิ่งดุ้กๆไปที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเอง พร้อมกับยกเอากระเป๋าเดินทางออกมา เหมือนเตรียมตัวจะไปไหนจนนิชคุณอดที่จะสงสัยไม่ได้
“อูยองทำอะไรครับ ไหนเราชวนพี่คุณมาเล่นของเล่นไงหึ้ม?”
“นิคคุณรอแป๊บนึงนะฮะ”
นิชคุณถึงกับต้องยกมือขึ้นมาเกาหัวตัวเองงงๆ นอกจากจะไม่ตอบคำถามเขาแล้ว อูยองยังตั้งอกตั้งใจมองหาเสื้อผ้า พอได้ชุดที่ถูกใจแล้วก็เอามาพับใส่กระเป๋าเดินทาง
นี่เขากำลังตามเด็กไม่ทันหรอกเหรอ?
นิชคุณเดินไปนั่งที่ปลายเตียง มองสำรวจรอบๆห้องไปพลางๆ ห้องนอนของอูยองก็ดูน่ารักดีนะ เหมือนห้องนอนของเด็กห้าขวบยังไงอย่างงั้นเลย บนเตียงเต็มไปด้วยตุ๊กตาตัวเล็ก ตัวใหญ่หลายๆตัว สีผ้าปูที่นอนและผ้าห่มก็สดใสสมวัยอีกต่างหาก แต่นิชคุณยังไม่สังเกตเห็นว่าจะมีของเล่นเลยสักชิ้นเลย
“เสร็จแล้วฮะ นิคคุณ”
“เก็บกระเป๋าจนเสร็จแล้ว เราจะบอกพี่คุณได้รึยังครับ ว่าจะไปไหน”
“เก็บไว้เตรียมตัวจะไปนอนกะนิคคุณไงฮะ”
“หื้ม อีกตั้งสองวันเลยนะครับ”
“เดี๋ยวหม่าม๊าเปลี่ยนใจไม่ให้ไป อูยองก็จะบอกหม่าม๊าว่าอูยองเก็บเสื้อผ้าแล้ว หม่าม๊าต้องให้ไปฮะ ไปเล่นของเล่นกันฮะนิคคุณ”
มือเล็กเอื้อมไปจับมือนิชคุณ ฉุดดึงให้นิชคุณลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินนำนิชคุณไปอีกห้องหนึ่งที่อยู่ติดกับห้องของอูยองนั่นเอง พออูยองเปิดประตูห้องนั้นเข้าไปแล้ว นิชคุณถึงกับต้องเบิกตากว้าง เหมือนได้ย้อนอดีตไปตอนที่เขายังเด็ก เพราะในห้องนั้นเต็มไปด้วยของเล่นนานาชนิด ถูกแบ่งโซนไว้เป็นระเบียบอย่างดี ถึงว่าล่ะ ในห้องนอนของอูยองถึงไม่มีของเล่นเลยสักชิ้น ก็เพราะมีห้องสำหรับเล่นของเล่นโดยเฉพาะเลยน่ะสิ
“นิคคุณนั่งๆๆ”
อูยองชี้นิ้วไปเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลอ่อนตัวเล็ก ที่อยู่ในโซนนั่งเล่น พอนิชคุณนั่งแล้ว อูยองก็ทำการเปิดแผ่นเสียงให้นิชคุณฟัง นิชคุณได้แต่มอง แล้วยิ้มเอ็นดูให้กับเด็กน้อย ที่กำลังทำหน้าที่บริการเขาเต็มที่
“อูยองชอบเปิดแผ่นเสียงเวลาเล่นของเล่นเหรอครับ?”
“ใช่ฮะนิคคุณ~ เป็นยังไงละฮะ นิคคุณจะต้องติดใจเสียงจากแผ่นเสียงแน่ๆเลย”
ใช่…ตอนนี้นิชคุณรู้สึกว่า เสียงเพลงจากแผ่นเสียง ฟังดูมีมิติ ดูคลาสสิค นิชคุณเริ่จะเริ่มหลงเสน่ห์แผ่นเสียงขึ้นมาด้วยแล้วสิ
“เสียงจากแผ่นเสียงมีเสน่ห์ดีนะ พี่คุณชอบครับ”
“บอกแล้ว~ว่านิคคุณจะต้องหลงไหลในแผ่นเสียงเหมือนอูยอง~^^”
พอทำหน้าที่ดีเจเปิดเพลงให้นิชคุณฟังเรียบร้อยแล้ว อูยองก็เดินไปเลือกของเล่นมาเล่นบ้าง ร่างเล็กเดินไปถึงมุม มุมหนึ่งของห้อง แล้วก็นั่งทับส้นลง เลือกดูของเล่นชิ้นนั้นที ชิ้นนี้ที เหมือนเด็กๆ
ยิ่งอูยองอยู่ในห้องของเล่น อายุก็ดูเหมือนจะลดลงไปเหลือเพียงแค่เด็กห้าขวบ เหมือนได้อยู่ในโลกของเด็ก ไม่แปลกใจเลยที่อูยองยังติดความเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา ทั้งพ่อ แม่ ดูเหมือนจะตามใจอูยองทุกๆอย่าง รวมไปถึงตัวของนิชคุณก็ด้วย เป็นเด็กดี น่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ ใครจะไม่อยากตามใจล่ะ
TBC…
*ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์เลยนะคะ*
my khunwoo 